EEN PERSOONLIJK BURN-OUT VERHAAL

Samengevat: het was geen pretje en het voelde behoorlijk donker. Je kan uitleggen wat je voelt maar iemand anders kan niet voelen wat je voelt en dat maakt het zo ongelooflijk moeilijk. Dan kreeg ik het advies: rusten. Rusten, haha! Wat een lachertje ... Hoe ging ik rusten? Ik zat thuis, voelde me daar ook nog eens ongelofelijk schuldig over, dacht dat ik dan maar alles thuis in en op orde moest houden. Dat had dan weer tot gevolg dat ik al tegen de middag doodmoe was, huilbuien bij het enkel denken aan een machine was insteken want "dat lukt me nooit". Niemand willen zien want praten vroeg zo veel van me, rijden met de auto was beklemmend want ik had niet de juiste concentratie, in de winkel rondwandelen was overweldigend. Sommige dagen lukte het om te koken, andere dagen probeerde ik uit alle macht maar vroeg het gewoon alles van me om een pasta pomodoro te maken. Dweilen duurde uren, het lukte me energetisch niet maar ook nadenken over de stappen was overweldigend. De dagen dat ik iets meer kon voelde als een zegen en weer andere dagen waarop ik blij was dat ik me 's morgens had omgekleed en opgefrist, die dagen deden veel pijn.

Sommigen hadden het dan over een depressie maar dat was het niet en is het nooit geweest. Vooral frustrerend vond ik die opmerking. Je voelt je plots ook zo een zwakkeling, je wilt niet opgeven en tonen wat een sterke persoon je bent. Ik besefte alleen niet dat dat net mijn valkuil was, de reden dat ik zo lang ben blijven meedraaien en het allemaal erger en complexer werd. Een burn-out is een energiestoornis en die vergaande gevolgen kan hebben. Ik zat diep maar als ik zo wat rondlas kon ik nog veel dieper zitten. Kan ik dan van geluk spreken? Dat ligt er maar aan hoe je het bekijkt natuurlijk. Weet je wat toen uiteindelijk een goed idee was geweest? Stoppen met lezen, stoppen met opzoeken en "ik wil dit niet" - gevoelens voeden. Dat wist ik toen alleen nog niet onmiddellijk.

Weer naar die rust ... Dat begin je dan te proberen in te bouwen, je probeert los te laten ... Van werken met een timer, op de zetel liggen, tot staren naar de tuin. Met vallen en opstaan en eigenlijk veel vaker vallen dan opstaan, het woord proberen is wel het motto van mijn eerste 6 maanden na het erkennen van mijn burn-out.

Enkele maanden ver voelde ik me er klaar voor om met iemand te gaan praten over de waarom van mijn burn-out. Want ook dat is voor iedereen anders. Misschien komt het bij jou wel door je werk? Door een onverwerkt trauma? Door een enorm drukke periode in je leven? Door een relatiebreuk? Bij mij was het een kluwen aan redenen of boosdoeners. Ik kwam een geweldige dame tegen die met me aan de slag ging, waar er ruimte was voor mijn zijn, mijn verhaal, mijn gevoel. Ze wist zo intuïtief de plekken te vinden die het meest pijn deden en nood hadden aan gezien worden, ze toonde me hoe ik mijn blokkades kon doorbreken. Nadien ging ik zelf weer op pad. Dat was dan vooral veel en echt heel veel werken aan aanvaarden, voelen wat ik voel, zijn wie ik ben en ja ... rusten. Ik begon na te denken over heel veel en voelde aan dat hoe ik in het leven wou staan niet was zoals ik in het leven stond.

En toen begon het eigenlijk pas, zodra je denkt "nu is het wel lang genoeg geweest" en de buitenwereld die sociale druk eigenlijk op je legt. Ik begon halftijds te werken, maar snel herviel ik weer in oververmoeidheid, dat potje was nog steeds enkel reserves aan het aanvullen weet je. Dat is dan weer moeilijk, want je denkt dat je zoveel hebt opgebouwd, helaas is het net als een kaartenhuisje heel fragiel. Ik kon weer wat aan in mijn eigen kleine en gecontroleerde wereld (lees dat nog eens). Bijkomend zien anderen een burn-out niet aan de buitenkant, dat maakt het voor mensen zo moeilijk om te begrijpen of te aanvaarden of zich te herinneren dat je nog steeds aan het helen bent.

Veel geduld en liefde heb je nodig van je naasten. Want ook voor deze mensen is het niet altijd gemakkelijk, alles speelt zich af onder de oppervlakte. Ik kan gaan van een energetisch vrolijke meid tot enkele uren later een hoopje vermoeide ellende. Dat is niet altijd gemakkelijk te aanvaarden voor je partner of je gezin. Boven alles had ik behoefte aan de onvoorwaardelijke gunst van tijd, van met rust gelaten te worden of gehoord wanneer nodig. Een partner, familie en / of vrienden hebben die dat zien en aanvaarden, is werkelijk een geschenk.

Controle artsen die het proces moeilijker maken en waar ik op regelmatige tijdstippen mijn waarom moest verantwoorden met daarvoor weinig begrip in de plaats zorgden voor veel extra stress (Je bent misschien wat lui? Misschien moet je je toch maar eens bij elkaar pakken en er gewoon in vliegen? Dit kan toch niet voor altijd duren? Je bent toch al zoveel maanden thuis geweest? ...). Ik bokste dan weer op tegen de meningen en gevoelens van de buitenwereld, de triggers schuilen slechts achter de hoek. Ik ben nog vaak serieus teruggevallen, nooit zo diep maar diep genoeg. Ik heb veel traantjes gelaten, veel uren geslapen en mezelf immens moeten missen.

Het besef dat ik hooggevoelig ben, dat ik me vaak verschuil achter wat anderen willen zien van me, anderen hun goed gevoel voor dat van mezelf plaats, anderen willen ontlasten en zelf overladen worden, ... Ik zag het allemaal en weet je wat ik er mee gedaan heb? Niets. Inderdaad, ik moest daar ook niets mee doen, ik moest het om te beginnen wel erkennen. Puzzelstukjes vielen op hun plaats, hoewel ik ook weer vaak opnieuw ben begonnen. Maar heel langzaamaan werd het 2 stappen achteruit maar ook weer een stap vooruit. In februari danste ik voor het eerst weer eens tijdens het koken. Zoiets klein maar oh zo fijn, ik vind dat eigenlijk wel al een 2 stappen vooruit te noemen (ik dans dus echt graag hè).

Ik kan opsommen welke rituelen ik begon, wat ik probeerde, wat werkt en wat niet. Maar zoals ik mijn post begon ga ik ook weer afsluiten. Want dat is persoonlijk, wat voor mij werkt werkt niet met zekerheid voor jou. Vandaag voel ik weer meer levensenergie door me heen stromen.

Ben ik helemaal ok en is mijn weerstand terug flexibel? Nee dat niet maar er is wel vooruitgang. Ben ik terug de oude Anouk? Nee en weet je, eigenlijk wil ik haar ook niet terug worden. Ik ga voor Anouk 2.0, met ups en downs, dansend tijdens het koken, moe in de zetel, lachend tijdens een wandeling, verdrietig in de auto, enthousiast over een nieuw avontuur, in duel met oude patronen, ... met alles erop en eraan. Want als dit jaar me iets geleerd heeft is het wel dat ik leef en dat het mijn leven is en alles erbij hoort. Mijn burn-out is geen geschenk, zeker niet. Maar het is wel een deel van mezelf, een stuk van mijn leven en hetgeen mee mijn toekomst aan het bepalen is. So I just keep swimming ♡.

𓊓 Liefs, Anouk 𓊓